عصر پنجشنبه دهم شهریور مصلای امام خمینی(ره) تهران میزبان کسانی بود که یا مسافر بهشت یا دلداده بهشت بودند. ساعت پنج و نیم مصلای تهران میعادگاه اربعینی‌ها بود. پیر و جوان، کودک و نوجوان همه آمده بودند تا قبل از عزیمت به کشور عراق حس و حال جاده نجف کربلا را در تهران تجربه کنند.

از درب مترو شهید بهشتی به سمت محل اجتماع که حرکت کردم، از همان ابتدا نواهای عاشورایی به گوش می‌رسید.

تا محل اجتماع، در هر گوشه از مصلی موکبی مشغول خدمت‌رسانی به مردم بود. از شربت و هندوانه گرفته تا بلال و چای زغالی همه چیز در موکب‌ها عرضه می‌شد.

با خادمین که صحبت می‌کردم یکی قصد عزیمت به کربلا داشت و دیگری این امکان برایش مهیا نشده بود؛ اما هر کدام به نیتی آمده بودند تا به دوستداران سید و سالار شهیدان خدمت‌رسانی کنند.

بنرها و پرچم‌های مزین به «سلام یا مهدی» گوشه گوشه مصلی به چشم می‌خورد. به نظر می‌رسید این شعار برای اربعین امسال انتخاب شده است.

نزدیک محل اجتماع کسانی بودند که در حال عرضه سربندهای سلام یا مهدی به مردم بودند و از مردم سوال می‌کردند اگر عازم هستید تعداد بیشتری ببرید و آنجا توزیع کنید.

این حال و هوای همبستگی بسیار شبیه به مسیر پیاده روی نجف تا کربلا بود و به شخصه از بودن در این مکان احساس رضایت می‌کردم.

کم کم به زمان شروع برنامه نزدیک می‌شدیم. چشم که می‌چرخاندم دسته‌ها و گروه‌های مختلف را می‌دیدم که دسته جمعی با نماد خاص خودشان به مصلای تهران آمده بودند.

برنامه آغاز شد و پس از از مدتی اعلام شد که مراسم میهمانانی ویژه دارد. مهمان‌هایی از جنس بهشت که رفتند تا مسیر کربلا باز شود. چهار شهید گمنام مهمان اجتماع اربعینی‌ها بودند.

هر شهید بر دوش گروهی خاص به سمت مردم تشییع شدند. از گروه‌های نظامی گرفته تا هلال احمر و خادمین شهرداری؛ این حرکت نمادین بسیار جای تقدیر داشت که نشان دهد پیوند دهنده همه قشرها کسانی هستند که برای حفظ امنیت جان خود را اهدا کردند.

در اطراف محل برگزاری مراسم، فن‌های آب پاش خنک کننده تعبیه شده بود و کودکان حاضر در مراسم فارغ از هرگونه دلبستگی به دنیا مشغول بازی و سرگرمی جلوی این خنک کننده‌ها بودند و چقدر دیدن جست و خیزهای کودکانه این بچه‌ها در این مراسم معنوی دلنشین بود.

سخنران این مراسم حجت الاسلام پناهیان بود. حرف‌های گذشته ایشان در سال‌های قبل در مورد اربعین باعث شده بود تا خیلی از کسانی که تمایل به حضور در این مراسم نداشتند عزم پیاده روی در جاده نجف کربلا کنند. این بار هم پناهیان از اربعین و شرایط آن گفت. بخشی از سخنان ایشان که بسیار حائز اهمیت بود این بود که نگذارید اربعین را به یک مراسم صرفاً عزاداری تبدیل کنند و بگویند عزاداران امام حسین عازم سفر اربعین شدند. این سفر در واقع نشان دهنده عظمت شیعیان در مسیر ظهور است.

در میان جمعیت تصویر حاج قاسم سلیمانی دلبری می‌کرد. چقدر دلمان برای این مرد میدان تنگ شده است. لبخندهای شیرین او همیشه آرامش بخش دل‌های خسته بود. چقدر جای حاجی خالی است. کسی که برای امنیت این روزهای منطقه تلاش زیادی کرد تا ما بتوانیم با خیالی آسوده پا به این مسیر بگذاریم. ولی به جرأت می‌توان گفت شاید هیچ کسی نباشد که در جاده نجف کربلا قدم بردارد و یادی از سردار دل‌ها نکند.

داشتیم به پایان مراسم نزدیک می‌شدیم. مجری برنامه شوری تازه به جمعیت داد. فریادهای «یا حیدر» و «لبیک یا حسین» انرژی جدیدی به منتظران دیدن بین الحرمین در روز اربعین داد.

با آرام شدن جمعیت، اعلام شد که قرار است ابوذر روحی، کسی که با سرود سلام فرمانده دل جهانی را برد، قرار است با همراهی نوجوانان دختر و پسر سرود جدید خودشان را اجرا کنند. بعد از آن نیز نسخه جدید سلام فرمانده با پس زمینه عاشورایی بازخوانی شود.

شور عجیبی در بین مردم پدیدار شد. گویی هر بار این سرود پخش می‌شود، تازه و گوش نواز است. هنوز بودند کسانی که با آمدن اسم فرمانده اشک از چشمانشان جاری می‌شد.

به اذان مغرب رسیدیم. گزارش من از لحظه لحظه مراسم به پایان رسیده بود؛ اما انتظار کسانی که به مصلی تهران آمده بودند برای دیدن ضریح امام حسین علیه السلام پایان یافتنی نبود. این دل‌های عاشق حتی با دیدن ضریح شش گوشه نیز آرام نخواهد گرفت. بیخود نیست که غم سیدالشهدا بعد از حدود ۱۴۰۰ سال هنوز زنده است.

عکس‌های دیگری از این مراسم را برای کسانی که قسمت نبود حضور پیدا کنند می‌گذارم تا دلشان بیشتر هوای همدلی اربعین را بکند.